Veilig aangekomen!

Lieve mensen,

Mijn eerste reisverslagje bij deze. Ik ben gisteren om 09.00 Thaise tijd veilig geland in Phuket. Na 3 uur slaap door de adrenaline en het geouwehoer van een veel te enthousiaste Amerikaan naast me (hij bedoelde het vast goed), was ik echt bekaf toen ik aankwam, waardoor alle indrukken best wel heftig binnenkwamen.

Bij aankomst op het vliegveld werd ik opgehaald door een taxi met een heel vriendelijk mini-chauffeurtje. We reden voorbij indrukwekkende landschappen en schattige dorpjes. Het meest fascinerende was nog wel dat meneer de taxi-chauffeur elke gelegenheid om zichzelf te plezieren aangreep. Hoewel de reis ongeveer 2,5 uur zou duren kwam ik uiteindelijk na 3 uur en een kwartier aan door alle facilitaire en culinaire stops die hij maakte ('buy sometien', 'eat sometien', 'go to toilet') en last but not least de autoverzekering o.i.d. die hij onderweg even moest afsluiten ( 20 minuten). En ik maar vriendelijk blijven lachen 'it's okay', 'no problem', 'have a good meal'.

Goed, eenmaal aangekomen in Kuraburi was ik best wel verrast door de accomodatie. Hoewel deze er behoorlijk luxe uitziet was mijn verwachting heel anders. Waar ik dacht dat ik ergens in een bungalowtje met grond eromheen terecht kwam bleek het een heus appartementje met balkonnetje! Het zijn echt een soort van hotelkamertjes in een complex, ik deel dus ook geen huis met iemand anders. Overigens zal Twan, de andere vrijwilliger, ik ben nu nog alleen, in de kamer naast me slapen wanneer hij morgen aankomt. Helaas geen warm water in het appartement en een een zeer vreemde manier om de toilet door te spoelen (een soort van sproeiertje waarmee je 5 minuten in de pot moet spuiten, of misschien doe ik iets fout..), maar dat hoort er natuurlijk bij in Thailand. Verder een ontzettend fijn bed en schoon sanitair!

Ook het dorpje Kuraburi is heel anders dan ik had verwacht. Er loopt een grote drukke weg doorheen met daaraan ontzettend veel winkeltjes en restaurantjes. Mijn appartement is aan deze weg gelegen. De restaurantjes maken bijna allemaal hun gerechten aan de straat, in een soort van kraampjes. Toen ik gisteren avondeten moest bestellen had ik geen flauw idee hoe dit te doen (er wordt hier namelijk echt geen woord engels gesproken) dus heb ik al gebarend een poging gedaan met 'can I eat something?' waarna ze noodles aanwees. Top! Op de foto zie je het resultaat; een heerlijke noodlesoep met een kippenbout. Ik voel me hier in Kuraburi trouwens een echte bezienswaardigheid, ik ben volgens mij ook echt de enige blanke in dit best wel grote dorp. Iedereen knikt en lacht naar je en al een paar keerde hoorde ik 'farang', wat buitenlander betekent. Bij de bank werd ik zelfs voorgelaten terwijl er vijf andere mensen in de rij stonden. Ik voelde me net de koningin...

De eerste nacht was trouwens dikke prima, op de gekko's na... Wie mij beter kent weet vast wel dat ik echt niet zo dol ben op dieren, laat dat nou net een klein probleempje zijn als je naar landen als deze gaat. Ik was gewaarschuwd voor de gekko's (een soort kleine salamandertjes met een heel vreemd geluidje), maar toen ik gisteren na het avondeten 4 van deze enge monstertjes op het balkon en 1 op de binnenkant van de deur zag zitten wist ik echt niet waar ik het moest zoeken. Eigenlijk was het plan om een sigaretje op het balkon te doen, maar van dit voornemen was ik opeens niet meer zo zeker. Na 10 pogingen om de deur te naderen waarna ik telkens terugdeinsde heb ik Bram gebeld (dag belbundel), of ze echt niks deden en of het klopte wat ik had gelezen (stiekem even dataroaming aangezet waarna dokter google zei dat je ze zelfs soms in de was vond en ze supergroot kunnen worden). Hij heeft me uiteindelijk gerustgesteld en gezegd dat ze écht niks deden en dat ik maar beter gewoon op het balkon kon gaan zitten om een slapeloze nacht te voorkomen. Dankzij deze wijze raad de angst toch maar overwonnen en uiteindelijk een half uur op het balkon gezeten, op het einde niet eens meer lettend op de gekko's.

Vandaag was ik pas om half 2 's middags wakker, ik denk dankzij de jetlag. Hierna op m'n gemakje een kopje koffie gedronken bij de Coffee Corner en wat ontbeten. Momenteel zit ik in het kantoor van Andaman Discoveries (de Thaise partner van Pure Volunteer). Ik zit nu in de ruimte waar ik volgende week ook mijn lessen kan voorbereiden na schooltijd. Super veel Engelse boeken, Nederlandse spelletjes (memory etc.), engelse liedjes en kleurboeken hier. De lessen zullen maandag beginnen.

Morgen ben ik van plan een toeristisch tripje te maken. Ik ga zo even aan een van de mensen van Andaman vragen wat een aanradertje is voor de eerste dagen. Gelukkig komt morgenavond Twan, de andere Nederlandse vrijwilliger aan. Best wel een geruststelling, want ik denk dat ik me na een tijdje toch best eenzaam zou gaan voelen, vooral door de taalbarriere. Er is niemand tegen wie je eventjes aan kunt lullen en daarvoor klets ik toch echt iets te graag...

Voor nu, lieve groetjes voor iedereen in Nederland. Gelukkig is het daar nu net zo warm als hier, dus jullie hoeven niet jaloers te zijn!

Keep you posted!

Xxx Michelle