Afscheid nemen bestaat niet

Sabaidee ka!

De laatste dag als docent in Thailand zit er al weer op. Wat is de tijd snel gegaan. Mijn hart is gestolen door alle kindertjes hier, dus het afscheid was behoorlijk raar. Ik hoop dat ik de komende jaren de mogelijkheid heb om terug te keren, want ik wil ze echt niet missen. In het bijzonder wil ik even de familie uitlichten die op de school woont en zorgt voor alles dat gedaan moet worden. Papa als soort van conciërge en mama, die elke dag de lekkerste lunches voor 50 kinderen tevoorschijn tovert, als soort van huishoudster. Daarbij de 15-jarige Than Soe Oo, oudste zoon en helpende hand waar nodig. Helaas heeft deze jongen nooit onderwijs mogen genieten, maar zijn Engels is beter dan dat van alle docenten en leerlingen bij elkaar. (Kanttekening: het is nog bizar slecht).

Vandaag is de koningin van Thailand jarig en omdat de kids een dagje vrij hebben zei ik gisteren als grapje tegen 2 van de zoons uit het gezin (die tevens op de school zitten) dat we wel een dagje naar het strand konden gaan. Hier kon ik, ik had het kunnen weten, niet meer omheen. Zo gezegd, zo gedaan. Op afgesproken tijd stond ik met een jeeptaxi bij de school, waarop bleek dat ineens allevier de zoons meegingen, maar daar bleef het niet bij. De taxi-chauffeur werd van hot naar her gestuurd door de jongens om andere kinderen op te halen die achter in de bak werden gegooid. In mijn hoofd zag ik de prijs al stijgen dus besloot ik dat het genoeg was en we maar beter naar het strand konden gaan. Gelukkig geen boze kinderen dit keer. Dat valt namelijk altijd maar te bezien.

Op het strand aangekomen was het weer nog slechter dan toen ik in Kuraburi vertrok. Alleen maar regen, maar het houdt ze geen seconde tegen. Iedereen zwemt hier (in de niet toeristische gebieden) in kleding. Omdat ik ook nog eens in de rol van docent zat - op school moesten zelfs de schouders en knieën bedekt - besloot ik daar maar in mee te gaan. Maar wat was het een fantastische middag. De 8 kinderen die uiteindelijk door de taxi-chauffeur waren verzameld, waren door het dolle heen omdat ze op dit 'schoolreisje' waren meegenomen. Ze kunnen geen van allen zwemmen, maar sommigen zien tegelijkertijd minder gevaar dan welke Westerling dan ook, met als gevolg dat ik me meerdere malen tot ware reddingszwemmer heb getransformeerd en ze dringend heb toegesproken dat ze écht niet meer zo diep mochten gaan. Helaas was om 16.30 de taxi-chauffeur terug en was het laatste afscheid daar. Met Than Soe Oo heb ik afgesproken om via brieven contact te houden met zijn familie.

Nu resten voor mij de laatste dagen in Kuraburi. Morgen en overmorgen zijn er geen lessen op mijn school. Bij toeval raakten Twan en ik aan de praat met de overbuurman die schoolhoofd bleek te zijn en heel graag wilde dat wij een dag kwamen lesgeven. Dat is het plan voor morgen.

Vrijdag neem ik de nachtbus naar Bangkok, waar ik 5 nachten zal verblijven. Het plan daarna is (waarschijnlijk, ik heb bewust nog niet geboekt om alles open te houden) Krabi - Koh phi phi - phuket, waarna ik de 27e weer terugvlieg.

In Krabi ben ik dit weekend al geweest met Twan, maar toen was het weer bar en boos. Omdat het een wonderplek schijnt te zijn bij zonnig weer wil ik er tijdens mijn 2 weken reizen graag terugkeren. Over dit in Krabi weekend gesproken; ondanks de slechte weersomstandigheden hebben we genoten voor 10. De eerste dag zijn we naar de Tiger Cave temple geweest, een tempel in een grot, met het verhaal dat hier vroeger tijgers leefden die zijn weggejaagd toen de monniken kwamen. (Best wel tegenstrijdig met de Boeddhistische overtuiging dat je zowel mens als dier in zijn waarde moet laten, niet waar)? Ik ben er een paar weken geleden pas achtergekomen dat een tempel een heel terrein betekent en niet alleen een gebouw. De vraag is of ik nu dom ben of dat de levensbeschouwinglessen niet hebben voldaan. Vullen jullie maar in.... De Tiger Cave temple eindige in ieder geval niet in de grot maar op 1260 treden hoogte op een berg. Probeer je voor te stellen dat de helft van de treden de dubbele hoogte hadden dan die van een gemiddelde Westerse trap. Pittige tocht dus.... Onderweg zagen we diverse mensen die het opgaven, wat mij keer op keer verbaasde. Op de top kwam een Chinees - hij bleek uit Singapore te komen, maar voor mij nog steeds een Chinees want zo zag hij eruit (vooroordelen.nl) - met een mooie preek over doorzettingsvermogen en het hebben van karakter als je het wel had gehaald. Hij noemde het tevens de Stairway to heaven. Papa ik moest meteen aan jou en je Led Zeppelin-melancholie denken (die schreef dat toch)? Maar niks teveel gezegd. We hadden een prachtig uitzicht, jammer van de mist. Bovendien wees de Chinees ons, er als Buddhist zijnde, op hoe we de stilte en de warmte van Buddha moesten inademen, moesten voelen dat Buddha bij ons was. We hebben het allebei echt geprobeerd maar het lukte niet, haha. Buddha bleef gewoon een mooi standbeeld, meer niet.

Om met Buddha te eindigen hoop ik dat hij me vandaag weer een mooie slaaprust gunt, ondanks mijn gebrek aan vermogen om te mediteren en te geloven, want die uurtjes kan ik wel gebruiken.

Ik schrijf ongetwijfeld weer wat tijdens mijn trip naar Bangkok!

Houdooeeeee