Een onvergetelijke ervaring

Goedemiddag allemaal,

Vanuit mijn nieuwe kamertje in Den Bosch voelde ik ineens de behoefte om nog een laatste verslag te schrijven. Omdat ik nu weer helemaal geacclimatiseerd ben en alles een plekje heb kunnen geven, maar ook om alle trouwe volgens te bedanken voor de support (ook privé) en leuke reacties:)

Goed. 2 weken thuis alweer. 2 rare weken die begonnen met een vreselijke jetlag en een omgekeerde cultuurshock. Ik kende het begrip, maar had zoveel zin gehad om weer terug te gaan en al het fijne en vertrouwde weer te kunnen voelen, dat ik geen enkel moment had verwacht dat deze shock mij ook zou treffen. Maar jawel. Hoewel ik dolblij was om weer met m'n familie en Bram te zijn was ik de eerste dagen na thuiskomst dóódop. Ik wilde de hele dag slapen door de jetlag (+ de vlucht van 24 uur), en werd 's ochtends om half 6 wakker omdat het in Thailand dan al half 11 was. Op straat voelde ik me vooral de eerste dag na terugkomst verschrikkelijk onrustig. Ik irriteerde me aan al het uiterlijke vertoon van die materialistische Nederlanders, aan het gehaast van mensen, aan het gevoel dat iedereen hier áltijd maar een doel heeft. In Thailand ging alles zoveel rustiger. Sommigen mensen zaten gewoon, niks te doen, te 'wezen'. Niet denkend aan de bus die ze moeten halen of het eten dat 's avonds op tafel gezet moest worden. Naja goed, ik denk dat de boodschap duidelijk is. Maar het gevoel dat dat oplevert is echt heel confronterend. Ik kan eerlijk zeggen dat ik Nederland de eerste 2 dagen haatte. Maar alles went, de jetlag is heel langzaam overgegaan (dat is me echt tegengevallen) en langzaam ben ik alle luxe en conventies in Nederland weer erg gaan waarderen.

Ik heb de afgelopen 2 weken samen met Bram, die stad en land voor me heeft afgereisd, hard gewerkt om mijn nieuwe kamertje leefbaar te maken. Met succes! Sinds een paar dagen slaap ik er echt. Vandaar dat ik nu echt tot rust kom en alles van de afgelopen maanden een beetje kan laten bezinken.

Ik mis de kindjes meer dan ik ooit had kunnen bedenken. Zoals ik herken uit andere dingen in m'n leven doe ik alles vaak met net iets teveel overgave. Hetzelfde geldt voor dit. Ik heb me helemaal gestort op het lesgeven en vanuit idealen gewerkt, de kindjes in m'n hart gesloten. Het liefst zou ik nu dus ook teruggaan en voor altijd bij ze blijven. Dat kan natuurlijk niet en is niet realistisch. Voor mij 10 anderen, maar ik wil het zijn die daar is en voor hen zorgt! Een hele vreemde vorm van jaloezie lijkt het. Hoewel ik liever heb dat ze hulp krijgen van een ander dan van niemand natuurlijk.

Ik ga nog ooit hetzelfde doen, dat weet ik zeker. Ik hoop met Bram op hetzelfde schooltje, maar daarbij blijf ik tegen mezelf zeggen dat dat beeld misschien te rooskleurig is. Er zullen andere kinderen zitten, het zal weer anders zijn dan hoe ik het nu heb ervaren.

Ik wil in ieder geval iedereen bedanken die me heeft geholpen tijdens deze levenservaring. Ik ben er veel sterker en relaxter uitgekomen dan ik was. 'Alles komt uiteindelijk toch wel goed' is echt het motto dat ik in Thailand heb meegekregen.

Nu maar weer aan de bak voor school, en op naar m'n diploma, zodat ik in de toekomst de mogelijkheid heb om terug te keren naar de derde wereld. Ik wil niks liever!

Dikke kussen