Voor alle ritme-loze, rijke kaaskoppen

Lieve mensen,

Ik leef nog hoor! Een tijdje terug alweer dat ik wat heb laten weten. Maar dat is omdat ik niet heb stilgezeten de afgelopen weken. Integendeel.

Afgelopen woensdag hebben we met hans en shahide, de vrijwilligers van het project op de andere school, een activiteitendag georganiseerd op onze school. Omdat onze kinderen dol zijn op performen en ik het dansen ook enorm miste, ben ik een week geleden begonnen met het instuderen van een dans met de meisjes als afsluiting van de dag. Elke dag is er een uur lunchpauze en aangezien er meer geschranst wordt dan genoten van het eten heeft iedereen zijn bordje na 10 minuten leeg. Perfect om de laatste 50 minuten te gebruiken voor dansles! Dat het animo zo hoog zou zijn had ik niet verwacht. Met de docent had ik afgesproken dat alleen de oudste klassen mee konden doen en natuurlijk, ik had het kunnen verwachten, leidde dat tot grote hysterie in de kleuterklas. Ik heb echter inmiddels geleerd dat je zulke dingen maar even zijn beloop moet laten gaan. Zeker bij die kleintjes. Ze zijn een half uur boos en dan zijn ze alweer vergeten dat je even geen lieve juffrouw was. In ieder geval zijn we vorige week donderdag dus begonnen met de danslessen en dat was echt super succesvol. Wow, wat kunnen sommige meiden hier dansen! De intentie was dus elke dag 50 minuten maar (er wordt hier noooooit duidelijk gecommuniceerd) maar toen de bel ging bleek dat we ineens de hele middag moesten dansen. Ik kan je vertellen, dat is best wel pittig in een warm land waar de airco in de lokalen het nodige te wensen overlaat. Het plezier daarentegen maakte veel goed! Donderdag en vrijdagmiddag keihard geoefend. De lesdagen zijn sowieso best zwaar, (en lang! De bus haalt ons om 7 uur op en als we geluk hebben zijn we om 5 uur 's middags klaar met het voorbereiden van de volgende dag), dus een relaxt weekend was meer dan welkom!

En dat kwam! Twan en ik zijn afgereisd naar Khao Lak, een gebied met prachtige stranden. Op aanraden van de organisatie een nachtje in een luxe resort geslapen. Luxe was niks teveel gezegd... Wat een contrast met de leefomstandigheden in Kuraburi! Helaas kon ik het kingsize bed + de lakens die er zo heerlijk uitzagen echter niet gaan ervaren want de beurt was aan Twan. Ik heb op een 'bedbank' geslapen, zeg maar gewoon knoerharde sofa, onder 2 handdoeken. En geloof me, vooral dat slapen onder 2 veel te kleine handdoeken is op zijn zachtst gezegd zeer oncomfortabel. Gelukkig had ik de nodige drankjes op, die op hun beurt de nodige uurtjes slaap hebben gestimuleerd. We waren op stap geweest met een Spaanse vrijwilligster van een andere school die voor dezelfde organisatie werkt.. Zij en haar medevrijwilligers konden ons de leuke barretjes in Khao Lak laten zien, met succes! Kuraburi heeft 0 barretjes, zelfs niet iets wat daar in de buurt komt, dus deze avond was meer dan welkom. Toch vind ik het ook wel wat hebben om in zo'n gat te wonen. We zitten hier echt tussen de Thaien, in tegenstelling tot de vrijwilligers in Khao Lak, waar het wemelt van de toeristen.

Na een geslaagd, zonnig en verbrand (de zon schijnt niet heel vaak, maar als ie het doet, doet ie het goed) weekend weer naar mijn vertrouwde appartementje. Daar bleef de rust niet lang hangen want we hadden de activiteitendag voor de boeg. Dat betekende kei veel oefenen met dansen, inkopen doen, spelformulieren maken, regelen, regelen en nog eens regelen. Maar ik studeer niet voor niks communicatie, dus heb m'n energie weer even flink kwijtgekund. Voor de dans hebben we uiteindelijk houten stokjes met crèpe-papieren slingers gemaakt. Ik voelde me alsof ik de uitvinding van de eeuw had gedaan, zo geweldig vonden ze het idee. Verder kwam ik ineens op de geniale ingeving om ook de jongens te betrekken, want deze hadden inmiddels laten zien dat hun dansskills wat verder gaan dan die van de gemiddelde Nederlandse kaaskop. Nu zitten daar wel heel wat regels aan verbonden. Dit had ik bij de meisjes ook al ervaren, door bepaalde pasjes (natuurlijk juist die waar ik zo enthousiast over was) die écht niet konden omdat ze voor de mannen bestemd waren. Daarom besloot ik me maar niet te wagen aan de traditionele betekenis van 'mannendans' en dus een acrogym-act te bedenken. Volgens mij vonden de jongens dit alleen maar nog leuker omdat ze nu pas echt konden laten zien hoe stoer en sterk ze waren. Al met al hebben ze met z'n allen een supershow weggezet, en dat in een week tijd! (Video volgt). Overigens geldt dit voor de hele dag, 's ochtends hebben we een teamcircuit gedaan met wedstrijdelement. Hier mocht het spijkerpoepen, bliklopen en koekhappen niet ontbreken! Hans en Shahide hebben voor hun trip naar Thailand sponsors gezocht en ontzettend veel spullen gekocht voor de kids, die ze 's middags centraal hebben overhandigd. Badmintonrackets, ballen, blikken, muziekinstrumenten, de bodem van de tassen leek niet te bestaan. Deze spullen kan de school echt ontzettend goed gebruiken. Omdat ze namelijk niet gefinancierd worden door de regering zoals een reguliere school is er behoorlijk wat geldgebrek. Ook namens mij, als jullie dit lezen Hans en Shahide (en sponsors), bedankt!!!!

Inmiddels hebben we lang weekend omdat er boeddhistische feestdagen zijn. Gisteren naar een strand in de buurt geweest, alleen. Twan heeft wat minder behoefte dan ik om dingen te ondernemen. Dat is natuurlijk zijn goed recht, maar soms wel jammer. Iemand van de organisatie vertelde dat ik het best naar Ao Koeuy kon gaan met de motortaxi en dan met hem kom afspreken hoelaat ik opgehaald wilde worden. Dat klonk als een goed plan. Alleen wist ik toen nog niet dat dit strand in the middle of nowhere was en ik geen bereik had. Toen de 10 mensen die er wél waren begonnen af te druipen omdat het begon te miezeren vond ik het ineens niet meer zo leuk. Wat als ik daar alleen kwam te zitten? Ik had geen verbinding, misschien zaten er wel enge beesten, de zee leek onstuimig te worden (onee wat nou als er een tsunami zou komen) en die paar mannen die er zaten konden misschien wel freaks zijn. De panama-scenario's doemden op. Uiteindelijk besloot ik om als de laatste persoon zou vertrekken, diegene te vragen om me naar een bewoonde plek met een cafeetje o.i.d. te laten brengen. Desnoods voor behoorlijk wat geld. Alles beter dan alleen als buitenlands meisje op een verlaten strand in de stromende regen. Ik vroeg en vraag mezelf af of deze gedachten gegrond waren. Die van de tsunami in ieder geval niet echt, haha. Maar toch, achteraf denk ik dat het meisje van de organisatie even wat beter had moeten nadenken voor ze me erheen stuurde. Maar ze zal zich vast niet hebben beseft dat je als je bent afhankelijk van de taxi en zonder bereik zit niet zomaar elk moment kunt vertrekken. Uiteindelijk viel het natuurlijk, zoals altijd, reuze mee. De regen trok weg en heb nog wat praatjes (vooral selfies) gemaakt met wat jonge pubertjes. Ze vonden het volgens mij ontzettend fascinerend om een blanke op hun strand te zien, ik vraag me af of ze er überhaupt wel eens een in reallife hadden gezien, want het moest allemaal worden vastgelegd en ze bleven maar giechelen. Uiteindelijk toch weer een mooie ervaring en kunnen genieten van de rust. Die heerste er zeker op dit verlaten strand.

's Avonds zijn twan en ik naar de tempel geweest en hebben een feestdienst bijgewoond met onze Thaise huisgenoot. Het jamakoemahaajamakoemahaa was de eerste 10 minuten best leuk, maar had ook iets verschrikkelijk hypnotisch en m'n benen gingen pijn doen van de kleermakerszit. Het Thaise meisje had dit blijkbaar door, waarop ze me er fluisterend op attendeerde dat ik ook best anders mocht gaan zitten. Dat fluisteren was niet echt nodig, want jezus, wat was het chaotisch in de tempel. Achter ons zaten mensen te kletsen, er bleven maar mensen luidruchtig binnenstromen en onder de dienst kon je zomaar opstaan om bloemen te gaan halen. Heel anders dan ik had verwacht. Ik herinner me de strenge blikken van mama als ik als kindje in de kerk zat te draaien of te praten, maar die opvoeding was hier totaal niet van toepassing. Na de dienst hadden we een wandeling rondom de tempel. Wel heel bijzonder om mee te maken. Iedereen droeg een kaars en wierrook in zijn boeket. De monniken liepen voorop. Ondertussen mocht iedereen aan de luide bellen rondom de tempel trekken, om Buddha's aandacht te krijgen. Achteraf voelde ik me ontzettend rustig. Heel bijzonder wel, hoewel ik niet specifiek in iets geloof, doen kerkdiensten altijd hetzelfde met me.

Voor vandaag waren we uitgenodigd bij de familie van een collea-leraar. Hij zei in de buurt te wonen van mooie watervallen, en daar was niks van gelogen. Zijn woning daarentegen was schrikbarend. Ik wist dat de Birmese gemeenschap in Thailand arm was maar dat ze zo zouden leven ging tegen mijn verwachtingen in. We kwamen terecht op een verwoekerd industrieterrein met daaraan behoorlijk wat 'huizen', meer kamers eigenlijk. Van hout en met golfplaten dak. De gezinnen waren niet echt gezinnen te noemen, want iedereen was overal. Hij noemde de andere inwoners (allemaal Birmese vluchtelingen) dan ook 'my family', terwijl later bleek dat dat helemaal niet zo was. Na wat vragen (waarbij je constant na moet gaan of er geen trauma's schuilen achter je vraag) bleek dat alle mensen die hier woonden minstens 1 persoon hadden in de familie die op het terrein werkte voor 'my boss'. Ze bleken meubelarbeiders. Deze boss had overigens een enorm resort, die op nog geen 10 meter van het 'kamp' verwijderd was. Behoorlijk schril contrast. Ondanks alles was onze mede-teacher meer dan gastvrij. Hij heeft zelfs onze lunch in een restaurant betaald, ondanks al het aandringen om het zelf te doen. Dit krijgt hij nog wel terug in de vorm van een mooi cadeau en bedankje voor zijn gezin.

Terugkijkend op een mooie, ervaringsvolle week en met een leuk weekend voor de boeg ga ik weer afscheid nemen.

De groeten aan alle ritme-loze en rijke 'Dutch people'.

Xxxxxxx